Als je geluk hebt, heb je fijn werk waar je voldoening uit haalt. Betaald of onbetaald. En hoef je geen honger te lijden, met een dak boven je hoofd. En dat is prima! Maar veel werknemers zullen begin volgend jaar weer doelen moeten stellen. Het liefste doelen waarin je je passie kwijt kan. Dit is voor mij echter helemaal niet weggelegd. Waarom zou ik doelen stellen en mijn passie volgen? Kan ik ook doelloos verder komen en gelukkig zijn?
Een paar jaar geleden heb ik een cursus “authentiek leiderschap” gedaan. Misschien herkenbaar, dat soort softe cursussen, betaald door de werkgever. Ongeveer de helft van de cursus ging over een antwoord vinden op wat jouw passie is, en dat dan platslaan in een zin. Deze zin kan je dan helpen om je innerlijke drijfveren te herinneren.
Ik heb mijn best gedaan om er met een open houding in te staan, echt waar. Maar wat als je even niet weet waar je staat in het leven? Het lijkt wel of de wereld (en vooral jezelf) compleet maakbaar is. Nu hou ik er wel van om beter te worden en te leren, maar er lijkt soms zo weinig positieve aandacht voor twijfel, verwarring en neutraliteit. Er wordt, door een werkgever, overheid, vrienden, partner vaak van je verwacht dat je een doel hebt. En er aan werkt. Je staat op A, maakt een plan voor het bereiken van B, en voert het uit tot je op B staat.
In mijn leven heb ik veel niet afgemaakt. Maar waar je aan begint, dat maak je af, toch? Als dat zo is maakt dat mij een slappeling, een eeuwige twijfelaar, een zoekende. Omdat er blijkbaar iets gevonden moet worden. Geluk, een levensmissie, plezier, zingeving, ja: ook passie. Maar ik ben nog niet ergens aan begonnen of ik zit met mijn hoofd alweer ergens anders. Je staat op A, maakt een plan voor het bereiken van B, halverwege bedenk je je en wil je naar C, maakt een plan daarvoor, voelt je schuldig over het eerste plan dat je niet hebt gehaald, vergeet waar je in Godsnaam mee bezig was en staat ineens op D.
Ik heb moeite gehad met die cursus. Ik werd er zelfs een beetje cynisch van. Want uiteraard helpt je passie volgen de werkgever ook in toewijding en extra je best doen. Dus meer doekoes voor de baas. Die (vast niet goedkope) cursus krijg je niet voor niets. De maakbaarheid van de werknemer ten top.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor degenen die standvastig leven. Doelen stellen, die doelen ook halen, en dóór. Op naar de volgende uitdaging. Ik heb misschien nóg meer respect voor degenen die gewoon tevreden zijn met wat ze hebben. Die aanvaarding van de status quo lijkt mij fantastisch. Mensen die ondanks alle moeilijkheden niets willen veranderen aan hun situatie. Ik sta op A, dat is oké. Klaar. Een minkukel kan dat ambitieloos vinden, ik heb daar bewondering voor. Maar helaas, ik zoek nog even verder, breek een projectje weer halverwege af, bedenk weer wat nieuws…
Doelloos verder komen – geen probleem
Ik kan me echter niet voorstellen dat mijn ogenschijnlijke niet-toewijding uniek is. Er zullen genoeg zielen rondlopen op deze aarde die hetzelfde doen. Dat zijn echt niet allemaal losers (door de ogen van de maatschappij gezien). Dat ben ik namelijk ook niet. Maar ik zou niet weten wie het zijn. Want zonder doel, zonder passie, tel je niet mee. Als je doelloos bent, een twijfelaar, nou, daar loop je echt niet mee te koop.
Het interessante is dat de perceptie van een ander compleet het tegenovergestelde kan zijn. “Fijn om mee te werken”, denkt de collega bijvoorbeeld. En ik ben erg goed in wat beginnen omdat ik het al zo vaak heb gedaan! Er is helemaal geen probleem om op te lossen. Je passie volgen, doelen stellen, het zal allemaal wel. Doelloos verder komen is gewoon prima. Het leven gebeurt toch wel. Nou voor vandaag is het doel “blogpost schrijven” weer gehaald. Ik trek er een biertje op open. Op de doelloze twijfelaars!
mariimma
Voor een doelloos mens vind ik dat jij op financieel vlak toch behoorlijk goed bezig bent met het aflossen van je hypotheekschuld en het opbouwen van vermogen…. ;-)
En verder herken ik eigenlijk best veel in wat je vertelt over die passie die iedereen maar zou moeten vinden maar die jij misschien wel niet hebt.
Kijk, ik vind mijn werk echt wel leuk. Echt. En zinvol ook nog. Maar op het moment dat het niet meer nodig is, ga ik echt niet door. Geen haar op mijn hoofd.
Er zijn veel dingen waarvan ik geniet in het leven: van het kopje thee dat ik zojuist gezet heb tot het geluid van de storm die vandaag over mijn huis raasde. Maar om dat nou passie te noemen….? Mwah.
En oh ja. Ik maakte mijn school niet af. Ik verbreek mijn voornemens. Ik ben alweer anderhalve kilo zwaarder dan het moment dat ik voor het laatst blij blogde dat ik nu toch echt wel in de buurt van mijn streefgewicht kwam.
Volgens mij gaat het ook helemaal niet om die verzwengende passies in het leven. Het gaat over een liedje zingen als je aan het wandelen bent en passanten vriendelijk groeten. Het gaat om armen die je omarmen. En blijdschap om een lekker kopje thee.
uitklokken
Hi Mariimma, dank je voor je open reactie. Hierin lijken we op elkaar :)
Oh, ik geloof zeker in het belang van de kleine dingen zoals de armen en het kopje thee. Maar om de een op andere reden blijft er altijd een drang om te zoeken, los van een grote passie want daar geloof ik niet zo in zoals je kan lezen. De leeftijd is het niet want ik heb dit al heel lang. En ik ben niet ongelukkig. Als anderen maar niet ons gaan vertellen hoe het zou moeten, hè!
Mevrouw FF
Ach, wat een stuk. Die mensen zijn er. Je staart nu naar een tekst van zo iemand. Ik maakte mijn 1e opleiding niet af en ik ben begonnen aan de tweede. Waar ik, zoals je weet, mijn twijfels over heb. Dit hardop uitspreken vind ik moeilijk. Want ik voel me een loser en wordt ook vaak zo gezien. Dus Uitklokken. Je bent niet alleen. En ik vind het heel fijn dat je dit mooie stuk hebt getypt. Ik weet namelijk zeker dat er méér zijn zoals ons. En met ons is niets mis.
uitklokken
We zijn geen losers Mevrouw FF! Twijfelaars en zoekers misschien, met een heel klein beetje het geduld van een puppy, maar zeker geen losers.
En of je de opleiding nou afmaakt of niet: wat je al hebt geleerd nemen ze je niet meer af. Kennis opzuigen! Persoonlijk vind ik het “afmaken” het minst interessante aan een opleiding of studie. De rest van je leven bijleren (stukje theorie, stukje praktijk) vind ik oneindig meer waardevol. En dat mogen best verschillende dingen zijn. Breed ontwikkeld noemen ze dat!
Audrey
Herkenbaar verhaal!
uitklokken
Zo fijn dat ik niet de enige ben Audrey!
RW
Poeh, je bent er inderdaad wel een beetje cynisch door geworden. Met de vraag stellen waar je blij van wordt, waar je energie van krijgt of “waar men jou het beste voor kan bellen” lijkt me weinig mis, of je dat nu een passie noemt of niet. En als jij beginnen met dingen heel leuk vindt, en iemand anders zichzelf niet creatief vindt, maar wel graag bedachte dingen afmaakt, heb je meteen een top team te pakken.
uitklokken
Hi RW, welkom op mijn blog! Nee, met dat soort vragen stellen (ook aan mezelf) daar is inderdaad niets mis mee. Mijn punt is dat je dat af en toe gewoon niet weet. Of het verandert met de dag. En als het in een framework wordt gegoten waar jouw beoordeling vanaf hangt… Dan lijkt het op een cirkel in een vierkant douwen. Als HR er bij komt kijken word ik een beetje cynisch :)
Ook probeer ik, net zoals je zegt, uit te gaan van mijn kracht, waaronder ik “initiatief nemen” heb geschaard. Maar gewoon goed je werk doen of gewoon je leven leven wordt soms ondergewaardeerd/onderbelicht. Dit zelf meemaken maakt mij trouwens – denk ik – een betere manager. Als ik dat weer zou willen worden.
RW
Geforceerd doelen stellen heeft inderdaad weinig zin, maar aan de andere kant is “ik heb geen doel” soms te makkelijk. Het is sterk dat je stelt met de huidige situatie tevreden te zijn, en uit twijfelen kunnen hele mooie dingen komen, ik zie dat niet als “niet-toewijding”. Conclusie: volgens mij zijn we het eens ;)
uitklokken
Ik denk het ook. Ik gebruikte ook niet voor niets het woordje “ogenschijnlijk”. Want vroeger, toen ik nog jong en arrogant was en weinig wist, zou ik er waarschijnlijk zo tegenaan hebben gekeken.
Mr. Groeigeld
De mens is als soort altijd op zoek. Zijn we altijd geweest. Ontdekken, op zoek naar vernieuwing, anders gaan we ons vervelen. Dat zegt niets over jou als persoon, of je slechter of beter bent dan een ander.
Zelf ben ik wel van de doelen stellen en ze graag halen. Dat heeft echter meer met mijn (in dat geval wat meer gestructureerd/autistische) karakter te maken dan met zingeving. Alles moet tegenwoordig leuk, “super” of vol zingeving zijn. We hebben echter niet door dat we hiermee een nieuwe generatie aan het verpesten zijn, die al depressief worden als ze iets moeten doen wat niet leuk of zinvol is. Mijn baan vind ik leuk, maar als ik morgen zou kunnen stoppen, deed ik het. Dat maakt mijn baan of leven niet minder zinvol, want iedere baan heeft corvé en minder leuke kanten. Dat hoort er nu eenmaal bij.
En geloof mij, iedereen twijfelt of wil soms gewoon eens doelloos zijn.
uitklokken
Elk mens wil, inderdaad, wat het dan ook is.
En mee eens!
Dhr. Twijfels
Wat een hele fijne blog-post om nu te lezen. Ik herken me volledig in wat je schrijft !
In mijn werk kom ik genoeg ‘doelenstellerij’ tegen. Maar één blik in de spiegel is genoeg om te weten dat ik ondertussen meer last heb van het kennelijk maar niet kunnen vinden van “die ene grote passie die mijn leven voor altijd zinvol maakt”, dan dat ik twijfelaarskunde en uitstelkwaliteit omarm als iets wat bij mij past. Ik deel je mening dat maakbaarheid in hoge mate wordt overschat en dat aanvaarding van wat er is, een groot onderschat vermogen is. Maar eentje die wel degelijk een heel onderdeel uitmaakt van de menselijke natuur. Ik ben er nog geen ster in, zal dat meteen toegeven Iets meer aanvaarding en ’tevreden kunnen zijn met wat ik heb’, daarin heb ik nog altijd stappen te zetten als 40-plusser. Ook om mezelf niet te zien als loser vanwege deze eigenschappen is een uitdaging. Heb ik toch nog een doel., shit. :-)
uitklokken
Welkom op mijn blog, dhr. Twijfels!
Je verwoordt precies hoe ik me voel. Op dit moment probeer ik dat laatste niet als een doel te zien, maar om te vertrouwen op het proces. Blijven reflecteren en over praten, dan komt het uiteindelijk wel goed.