Poepsaai Blog

Laatst hoorde ik in een zekere Slackgroep iemand zeggen dat de meeste blogs over personal finance poepsaai zijn. Been there, done that, schrijfstijl saai, onderwerp saai, saai saai saai. Dat doet me wel weer even nadenken over waarom ik een blog ben begonnen en of ik niet ook een poepsaai blog heb.

Los van of ik poep ook echt saai vind (dat is privé) snap ik het wel. Het internet kan soms een echo chamber zijn. Je hoort veel dezelfde meningen, en door de wondere wereld van zoek- en social media algoritmen kom je dezelfde dingen tegen. Een paar voorbeelden van Twitter:

1. Alles is mogelijk, denk groot, over 10 jaar een miljoen, gogogo
2. Blijf investeren, hou je noodfonds in de gaten
3. Bitcoin
4. Geluk gaat voor
5. Blijf leren
6. Dit doet de markt
7. Ik tag gewoon wat mensen
8. Ik ben guru, doe dit
9. Koop mijn e-book
10. Blog post (of voor de 5e keer gerepost)
11. Help mij aan de 1000 volgers
12. Minimalisme ratrace

Komt bekend voor? Dan zit je ook in de Personal Finance bubbel. Gefeliciteerd! Je hoort er nu echt bij. Zo niet? Dan hoor je ergens anders bij. Maar in een bubbel leven zul je! Saaiheid is uw deel!

Motivatie voor een poepsaai blog

Ik blog om een reden. Ik orden mijn gedachten tijdens het schrijven van een blog. Dat is dus intrinsiek gemotiveerd, en niet extrinsiek. Ik blog dus niet voor anderen, maar omdat ik zelf daar wat aan heb. In dat licht bekeken is het niet zo gek als er wat overlap is met andere blogs. Een gedeelte van de financiële levensreis zal namelijk hetzelfde zijn of voelen.

Toch zet de opmerking mij aan het denken. Ik wil namelijk geen poepsaai blog schrijven. Ik denk dat dat mij ook redelijk lukt. Maar waarom wil ik niet poepsaai zijn? Er wordt vaak gezegd dat financiële onafhankelijkheid voor 80% SAAI is. En dat is ook goed! Als je daar op een saaie manier over schrijft wordt het dus poepsaai.

De reden waarom ik niet poepsaai gevonden wil worden is simpel doch complex: De werkelijkheid is nou eenmaal saai, mijn fantasie en gedachtenwereld is het enige wat mij in gedachten onderscheidt van een kleurloos bestaan als Dorknoper.

Ik schrijf ook korte verhalen, naast dat ik blog. Weten wat er speelt, herkennen van gevoelens, eeuwige twijfel, delen van inzicht. Het zijn twee facetten van dezelfde steen. Op het moment dat mijn blogs betweterig overkomen, laat me weten, want hooghartigheid zit in mijn irritatiezone. Dan liever poepsaai.

In feite is mijn binnenzaal
Niet meer dan ’t spant van ’t uwe
Doch ’t aanzicht van herkenbaarheid
Voorkomt dat we verruwen.

En nu een Sonnet van een echte dichter:

Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten,
En zit in ’t binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en ’t al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn
Voor ’t heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.

–En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Úw overdierb’re leên den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

En trots en kalme glorie te vergaan
Op úwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar ‘k niet langer woorden vond.

WIllem Kloos (1859 – 1938)

Dit sonnet greep me al bij de keel toen ik op de middelbare school zat.